NEMƏT

Demək olar ki, hər axşam Turqayın klinikasına gəlirəm. Elə bil içimdə bir maqnit var və o, məni buraya sarı dartır. Gülçin burada müalicə almağa başlayandan bəri bu, artıq mənim gündəlik ritualıma çevrilib. Amma bu, peşəkar bir həkimin sadəcə pasientini ziyarət etməsi deyil. Bu, mənim qəlbimin hər axşam sevgi ümidilə döyünməsidir.

Klinikanın arxasındakı səssiz, lavanda və nəmiş torpaq qoxusu verən bağda Gülçinlə oturub onun sakit danışığını dinləmək böyük zövq verir.

Hərdənbir gecənin qaranlığı yavaş-yavaş bağdakı ağacların üstünə çətir kimi örtülür, budaqların arasından süzülən ayın işığında bağdakı çəmənlikdə çınqıl döşənmiş səkidə gəzişirik. Hər şey məsum və bir az da kədərli görünür…

Gülçin bu axşam uzun qara don geyinmiş, çiyninə də qara şərf atmışdı. Başdan ayağa qaralar içində idi, bu, onu həm çox zərif, həm də ciddi göstərirdi. Qəfildən fərqinə vardım, Yalçınla ayrılıb bu klinikaya gələndən bəri demək olar ki, həmişə qara geyinirdi. Oturarkən çiynindəki şərf yüngülcə sürüşüb qollarına düşdü. Ay işığı saçlarına yayılmışdı, onları gümüş kimi parıldadırdı.

– Salam, Nemət, – dedi asta səslə.

– Salam, Gülçin. Bu axşam səni daha gözəl gördüm... – dedim və dərhal içimdə bir fərəhlənmə hiss etdim.

O, gülümsədi, başını bir az yana əydi, baxışlarını göydəki ayın gümüş haləsinə yönəltdi.

– Sən hər axşam mənə görə klinikaya gəlirsən, bu qədər diqqətin qarşısında bəzən utanıram, – dedi yavaş səslə, - Bəzən fikirləşirəm, sən də olmasan mən neyləyərdim?

Bu sualı bir uşaq sadəlövhlüyü ilə soruşdu, amma mənə bu söz toxundu. İlk dəfə onun həyatındakı rolum haqqında düşündüm. Onun məni sadəcə dost gözündə gördüyünü bilirdim. Amma içimdə ölməyən bir ümidim vardı: Bir gün Yalçını unutsa, bəlkə onun ürəyində mənə bir qapı açılar, kim bilir? ..

– Buranın sənə yaxşı təsir etdiyini görmək məni çox sevindirir. Yanında olmaq da mənim ən böyük arzumdur - bilirsən. Və nə qədər istəsən, mən səni gözləyərəm, Gülçin, təki iynənin ucu boyda ümidim ola…

Gülçin ah çəkib üzünü yana çevirdi. Sükut çökdü. Ayın işığı budaqların arasından süzülüb üzünə vururdu. Gözlərinin dərinliyində suya düşmüş ayın əksi kimi bir bulanıqlıq vardı.

– Nemət, sən yaxşı insansan. Mənə çox dəstək olmusan. Sən olmasaydın, bəlkə də o zaldan heç çıxa bilməzdim, bəlkə də o gecə elə zəhərlənib... – cümləsini yarımçıq saxladım. Ovcumla yavaşca ağzını qapadım, dedim:

Bir də belə danışma. Mən həmişə sənə dəstək olacam.
Əlimi onun əlinin üstünə qoydum. Geri çəkmədi, amma hiss etdim ki, əlimdən tutmaq istəmir. Gözlərim onun baxışlarına ilişdi. Baxışlarımda sanki bir sual vardı: “Gülçin, heç olmasa, uzaqdan səni sevməyimə icazə ver…”

O isə yavaş, amma qəti səslə dedi:

– Mən sənə ümid vermək istəmirəm, Nemət, bunu bacarmıram. Mən hələ də içimdəki müharibənin dağıntıları altında yaşayıram. Yalnız susmaq, sakitləşmək, çiliklənmiş güzgü kimi qırx yerə səpələnən qırıqlarımı bir yerə toplamaq istəyirəm. Sən mənim üçün çox dəyərli bir dostsan... Amma bir qadının bir kişiyə verə biləcəyi sevgini sənə verə bilmərəm...

Qəribədir, bu sözlər məni incitmədi. Çünki Gülçin danışarkən o qədər saf, o qədər şəfqətli idi ki, sanki bir çiçək öz ətrini səndən əsirgəmir, amma ona toxunmağa da icazə vermir.

Susub oturduq. Yaxınlıqdakı qızılgül kollarından təravətli ətir yayılırdı. Gecənin qaranlığı bizi sakitcə qucaqlayırdı.

Gülçin bir az mənə yaxın oturdu, başını çiynimə söykədi.

– Bilirsən, Nemət... bəzən elə olur ki, insan nə sevgiyə, nə nifrətə qəlbində yer tapır. Sadəcə bir boşluq yaranır. Səninlə indi danışmaq, susmaq, bu skamyada oturmaq, bu, mənə dərmandır. Amma bir yandan da sənin qarşılıqsız bu sevgin mənə yük olur. Doğrudan da, qadın necə də qəribə varlıqdır. Ona dəyər verənə qəlbi laqeyd olur, amma onu ikinci plana atanın ardınca qaçmağa hazırdır...

Mən başımı tərpətdim. Onu anladım. İçimdəki ümid bir az da sozaldı, amma yox olmadı. Çünki bəzən bir qadının qəlbinə getmək üçün onu sevmək kifayət etmir, onu anlamalı olursan.

– Sənin sağalman mənim üçün hər şeydən vacibdir, – dedim. – Ruhun dincəlsin, sakitləşsin. Əgər bu bağ, bu skamya və mən – düzəlməyinə, xoşbəxtliyə, dincliyə gedən yolunda bir az da olsa kömək ediriksə, demək, hər şey yerindədir. Sevgimi də qətiyyən özünə yük eləmə. Sevgidən yük olmaz, Gülçin. Sevmək könüllü olan, könüllə olan bir işdir. Nə də zorla ona qarşılıq tələb edilməz. Mən sevilməsəm də, səni sevdiyim üçün xoşbəxtəm… İndi başın çiynimdədir, bu da mənim bəxtəvər olmağım üçün kifayət edir.

Gülçin gülümsədi. Saçlarını əliylə arxaya atdı.

– Sən həmişə yanımda olacaqsan, Nemət?

– Əgər sən istəyirsənsə, həmişə…

Skamyadan qalxdı. Məni qucaqladı. Sağollaşdıq və o palatasına doğru yönəldi. Mən isə hələ də ay işığında skamyada oturmuşdum. O gecə başa düşdüm: həqiqətən sevmək bir qadın tərəfindən sevilməyi istəmək deyil, sevilmədiyini bilmədən də onun yanında qalmağı bacarmaqdır…



YALÇIN
Evlənməklə yeni bir həyata başladığını düşünənlər bəlkə də yanılırlar. Mən evləndiyim gün düşündüm ki, içimdə bir dəfn mərasimi var. Gülçinlə mənim sevgimi dəfn edirdilər, mən də bunu şadyanalıqla qeyd edirdim, yanımda tamam yad bir qadınla elə bil o sevginin tabutunun başında dayanmışdım…

Nilufər gözəldir. Sakit, mehriban, anlayışlıdır. Amma onun bütün bu gözəllikləri elə bil mənim boynumdan ağır bir yük kimi asılıb, çünki onu sevmirəm.

Hər səhər oyananda ağlıma ilk gələn insan Gülçindir. Acınacaqlıdır, yanımda başqası, könlümdə isə tamam başqa biri…

Səhərlər zəng edərdim. Telefonu açardı, günüm gözəlliklə başlayardı. Artıq heç vaxt evdə yığa bilməyəcəkdim. Xəlvətcə danışa biləcəkdim, o da telefonu açsa… Onun bu hala düşməsinə, əsəblərinin sarsılmasına səbəb oldum. Bu da ayrıca bir vicdan əzabımdır. Neçə gündür dalbadal Turqayın klinikasına ayaq döyürəm.

Klinikanın həyəti artıq mənim üçün az qala ziyarətgaha çevrilib. Hər daşını, ağacını tanıyıram. Hər skamya, hər döngə mənim dualarıma şahidlik edir.

Bu gün yenə işdən tez çıxıb ora getdim. Yolüstü böyük bir dəstə qızılgül aldım. Qapıdakı mühafizəçi məni tanıdı. Bu dəfə gülümsəmədən, salam vermədən klinikanın həyətinə daxil oldum. Klinikanın bağında Gülçinə zəng etdim. Yenə cavab vermədi. Tibb bacısına yaxınlaşdım, əlimdəki böyük buketi ona verib Gülçinə aparmasını xahiş etdim. “Gülçin xanıma deyin, Yalçın burdadır.” Gedib bir azdan qayıtdı, sanki eyni cavabı əzbərləmişdi:

Gülçin xanım dedi ki, mən belə adam tanımıram.
Gül buketi də tibb bacısının əlində qayıtmışdı, onu mənə qaytarmaq istəyəndə əlimlə işarə edib “qalsın” dedim. Bir anlıq dünya ayağımın altından çəkildi. Bu söz içimdə şimşək kimi çaxdı, sonra hər yeri yandırıb külə döndərdi.

Skamyaya oturdum. Bağda ağacların arasında gəzişdim. Bir neçə dəfə başımı qaldırıb pəncərələrə baxdım, bəlkə o, məni görür... Amma pəncərələr yenə də bu gün susqun idi. Elə bil xəstəxana özü də artıq məni görmək istəmirdi.

Əlacsız qaldım. Saatlarla gözlədim. Amma o palatasından çıxmadı. Artıq əmin idim ki, haradansa pəncərədən məni görür, ona görə də çıxmır.

Hava qaralıb gecə düşəndə yenə əlim ətəyimdən uzun evimə qayıtdım.

Nilufər məni qapıda qarşıladı, əynində zərif bir gecə köynəyi, saçları çiyninə tökülmüşdü. Yemək hazırlamışdı, üzündə sevgi gözləyən qadının ümid ifadəsi vardı. Amma mənim dünyamda artıq yalnız Gülçin vardı.

Yeməyimizi səssizcə yeyirdik, səssizcə dişlərimizi fırçalayırdıq. Demək olar ki, üç-beş kəlmədən başqa heç nə danışmırdıq. Gecə yatağa uzananda da, onunla birlikdə olanda da hər şey kor-koranə baş verirdi. Ona hər toxunuşumda gözlərimin qabağına Gülçin gəlirdi. Onun boynu, saçları, gözləri, səsi, baxışı...

O an, hər şeyin içində, ən ehtiraslı dəqiqədə, gözlərim yumulu bilmədən, heç özüm də fərqində olmadan “Gülçin, ölürəm səndən ötrü, Gülçin…” dedim.

İlahi bu cümlə ağzımdan çıxar-çıxmaz yerimdəcə donub qaldım. Bu nə səhv idi mən elədim?!

Nilufər məni kənara itələdi. O qaranlıqda belə hiss elədim ki, gözləri böyüdü.

– Gülçin kimdi, Yalçın?!

O an özümə nifrət etdim. Arxası üstə kor-peşman uzanıb özümü lənətləyirdim. Ona nə cavab verəcəyimi bilmirdim, çünki cavab yox idi. Onu bu evə sevmədən gətirmişdim. Sadəcə bir həyat qurmaq üçün. Amma indi anlayırdım – sevmədiyin bir qadına toxunmaq, bir növ öz vicdanını zorlamaq kimidir.

Qalxdım. Paltarımı geyinib balkona çıxdım. Gecə səssiz idi. Şəhər yatmışdı. Amma mənim içimdə fırtına qopmuşdu. Siqaret yandırdım. Dodaqlarımın arasında titrəyirdi.

Səmaya baxdım. Ulduzlar mənə Gülçinin gözlərini xatırladırdı. Sevib-sevişdiyimiz anlarda gözləri beləcə parlayardı…

“Bağışla, Gülçin... Mən bacarmadım. Mən səni qoruya bilmədim. Mən səni sevərkən başqasının həyatını da qaraltdım. Sənsiz nəfəs almaq.. Bu, həyat deyil.”

Siqaretin kötüyünü balkondan vızıldadıb yatağıma qayıtdım. Nilufər üzünü divara çevirmişdi. Qaranlıqda hiss etdim ki, burnunu çəkir. Yəqin ağlayırdı. Özümə nifrət etdim. Bir daha hiss etdim ki, bu evə, bu həyata, bu qadına aid deyiləm. Amma daha gec idi. İndi hər şeyin adı peşmanlıq idi...


NİLUFƏR
Susmaqla boğulmaq artıq mənim üçün eynı acının müxtəlif adı kimidir. Səssizliyin içində elə dərinə çəkilmişəm ki, hər şeyi içimdə yaşayıram – çünki bilirəm, bu evdə mənimlə danışan, məni sevən yoxdur.

Bax, bu zəngin, sakit, möhtəşəm ev – hər qadının xəyalıdır. Qəşəng mebellər, incə zövqlə seçilmiş tablolar, səliqə ilə düzülmüş dekorlar... Hər guşəsindən rahatlıq, rifah, zənginlik görünür. Qəşəng pərdələrin arasından günəşin işığı süzülür, bahalı parketlərin üzərinə düşüb orada titrəyir. Divar kağızları pastel tonlarda, gül naxışları sanki divara yox, ruhuma çəkilib. Hər küncdə göz oxşayan bir harmoniya var. Amma bu harmoniyanın içində mən sevgisizliklə boğuşmağa başlamışam.

Yalçınla eyni evdə yaşayıram, eyni süfrəyə otururam, eyni yataqda uzanıram, amma o qədər bir-birimizə yadıq ki… Yalçının baxışlarında mən indidən yoxam, bir neçə il sonra necə olacaq bəs?

Ona yaxınlaşdıqca uzaqlaşır. Qoluna toxunanda bədəni çəkilir, öpməyə çalışanda baxışlarını yayındırır. O, mənə yox, bilmədiyim keçmişinə sığınıb yaşayır. Hər hərəkətində varlığını hiss etdirdiyi bir qadın var onun içində…

Evləndiyimiz gündən bəri dəyişməyə çalışıram, axşam o işdən gəlməzdən əvvəl saçımı fərqli düzümlərə salıram, yeni libaslar geyinirəm, dodaqlarımı al qırmızıya boyayıram, mətbəxdə yeni reseptlər axtarb onun sevdiyi yeməkləri bişirməyə çalışıram. Amma onun baxışları hələ də mənim üzərimdən sürüşüb keçir, o, məni ümumiyyətlə, görmür…

Və o gecə...

Məni ehtirasla qucaqladı. İlk dəfə idi ki, onun nəfəsini belə dərindən hiss etdim. Amma o an – əlləri mənim belimdəykən, dodaqları boynuma toxunarkən – pıçıltı ilə “Gülçin...” dedi.

Bir anlıq nəfəsim dayandı. Ürəyim boşluğa düşdü. O an hiss etdim ki, mən heç vaxt Yalçının sevdiyi qadın olmayacağam. Bəlkə də mənə hörmət edəcək, amma heç vaxt məni o adını çəkdiyi qadın kimi sevməyəcək.

– Gülçin kimdir? – dedim, səsim titrəyirdi.

O susdu. Cavab vermədi. Onun sükutu hər cavabdan ağır idi. O, durub balkona çıxdı. Mən isə üzümü divara çevirib həmişəki kimi özümə qapanıb ağlamağa başladım. Evlənməmişdən qabaq elə bilirdim ki, Yalçının soyuqluğu onun xarakteridir, təmkinidir. Anlamamışdım ki, məni heç sevməyibmiş. Bəs onda niyə mənimlə evlənib? Yaşı keçir, ailə qurmaq naminə? Axı mən hələ gəncəm, sevib-sevilmək arzum var!

Mən qadınam, hər şeyi hiss edirəm. Hələ toy günündən hiss edirdim ki, Yalçın özündə deyil, fikri haradasa başqa yerdədir. Qadın duyğularının labirintində ən incə detallar gizlənir. Bir baxışda sevgi varmı, bir toxunuşda içdən gələn istilik varmı , qadınlar onu dərhal anlayır. Mən isə uzun müddətdir hiss edirəm – onun ürəyində mənə bir zərrə də yer yoxdur.

Bəzən pəncərənin qabağında dayanıram. Saçlarımı darayıram. Elə bil hər telimə bir ümid asıram. “Bəlkə səbirlı davransam, bir gün məni sevəcək?.. Axı hələ təzə evlənmişik, ömrümüz irəlidədir… Bəlkə qarşıdakı illərdə özümü ona sevdirəcəyəm? ”

İndi təkcə ərimin yox, elə mənim də ağlımda yalnız o qadının adı dolaşır: “Gülçin”! İçimdə qadın marağı ilə qısqanclıq hissi müharibəyə başlayıb, başqa bir qadını düşündüyünü bildiyimə görə indi sanki Yalçına getdikcə daha çox bağlandığımı hiss edirəm…



GÜLÇİN

Əvvəllər bu cür səssizlikdən qorxardım, elə bilirdim, səssizlik insanı udar. Amma indi, burda – Turqayın klinikasında, səssizliyin məni sağaltdığını hiss edirəm. Sükutla baş - başa qalıb özümlə yaxından tanış oluram. Düşünürəm ki, bu qədər kədər içində olmağımın səbəbi bəlkə də özümü sevməməyim olub. Bəli, mən Yalçını sevdiyim qədər vaxtında özümü sevsəydim, indi belə iztirablar çəkməzdim…

Hər səhər qalxıb pəncərəni açıram, çöldən içəri xoş qızılgül qoxusu dolur. Sonra tibb bacısı dərmanları gətirir. Pəncərəmdən baxanda bağ görünür – sırayla əkilmiş qızılgüllər, yaşıl ağaclar, oxuyan quşlar - bütün bunlar mənim ruhumu oxşayır. O anlar sanki təbiət də mənim yaralı ruhumu sağaltmağa çalışır.

Bura gələndən, daha doğrusu, gətiriləndən sonra mən yaşamağı yenidən öyrənirəm. Arabir anamla, atamla telefonla danışıram. Onların klinikaya gəlməsinə icazə vermirəm, deyirəm ki, hələ ki, heç kimlə görüşmək istəmirəm, özümlə baş-başa qalmaq mənə yaxşı təsir edir. Onlar da bunu anlayışla qarşılayırlar. İndiyədək heç vaxt mənə anlayış göstərməyən valideynlərim indi artıq ağlımı itirmək ərəfəsində olanda mənim qərarlarıma sayğı ilə yanaşmağa başlayıblar. Onların Yalçın məsələsindən əlbəttə xəbərləri yoxdur, elə bilirlər ki, boşanmadan sonra depressiyaya düşmüşəm...

Nemət gəlib burada da mənə seanslar keçir. Hər addımda onun sevgisini hiss edirəm. Bəzən susuram, bəzən ağlayıram. O isə inamla deyir ki, müalicə prosesində bunun olması normaldır, mütləq sağalacaqsan.. Ən çətin müalicə sevdiyini unutmağa çalışaraq sağalmaqmış…

Yalçın hər gün klinikaya gəlir. Hər gün. Bəzən axşamlar, bəzən günortalar. Otağım elə yerdə yerləşir ki, pəncərəmdən, pərdələrin ardından onu görürəm. O gələndə otağımın qapısını arxadan bağlayıram. Ona görə yox, özümə görə. Çünki özümlə bacarmayacağımdan, onun qollarına qaçacağımdan qorxuram.

Nemət klinikada olmayanda bağlı qapımın arxasında dayanıb yalvarır bəzən, bağışlanmağını diləyir:

– Gülçin, nə olar, bağışla məni, mən sənsiz yaşaya bilmirəm...

Elə anlarda gözüm dolur, ürəyim az qalır çırpınıb yerindən çıxsın, amma yerimdən tərpənmirəm. Çünki mən artıq bu sevgidən yorulmuşam.

Bu gün də qapının arxasıında idi. Cavab vermədim, çıxıb getməsini gözlədim. Sonra qapının ardında səslər yüksəldi. Qışqırtılar eşidildi. Mühafizəçilər onu sakitləşdirməyə çalışırdılar. Yalçın geri çəkilmədi. Sonda mühafizəçilərdən biri bağırdı:

– Ay vətəndaş, bura sizin eviniz deyil, bura sağlamlıq mərkəzidir. İndicə polisə zəng edəcəyik! Klinikadan uzaqlaşmalısınız!

O an pəncərəyə qaçdım. Yalçını gördüm. Mühafizəçilər qollarından yapışmışdılar, onu zorla klinikanın həyətindən çıxarmağa çalışırdılar. Pəncərədən gördüm ki, darvazadan çıxarılarkən Nemətlə rastlaşdı. Nemətin işarəsilə mühafizəçilər Yalçının qollarını buraxdılar. Sonra səs tonları yüksəldi. Gözüm də, qulağım da onların mübahisəsində idi.

– O, mənim sevdiyim qadındır! – deyə Yalçın bağırdı. – Sən onu məndən almaq istəyirsən!

Nemət sakit, amma sərt tonda cavab verdi:
– Mən heç kimi sənin əlindən almıram. Sən onu özün itirmisən. Mən isə bu ağır anında sadəcə onun yanında dururam.

– Sus, kəs səsini, əclaf! – Yalçın Nemətin üstünə yeridi. – Sən öz psixoloji seanslarınla onu məndən uzaqlaşdırırsan. Bil ki, mən ondan imtina edən deyiləm, onun həyatında sənin yerin yoxdur, olmayacaq da!

Sonra Nemətə hücum etmək istədi, amma Nemət geri çəkilmədi. Mühafizəçilər araya girdilər, Yalçını qollarından tutub darvazaya tərəf sürüdülər. Yalçın qışqırırdı, “buraxın məni, alçaqlar, buraxın məni!” Üzü-gözü yaş içindəydi. Bir zamanlar mənə cəsarət, iradə, sabitlik təsiri bağışlayan adam, indi bir uşaq kimi çırpınırdı. Və mən bilirdim ki, bu, onu çölə atdıqlarına görə deyildi, neçə günlərdir, məni görmədiyinə görədir.

O darvazadan çıxanda yatağıma sərilib ağladım.

Ağladım, çünki mən onu hələ də... Yox, sevmirəm! Necə yəni sevmirəm, onsuz nəfəs ala bilmirəm! Onun olmadığı müalicə də mənə lazım deyil ki! Mənim dərmanım Yalçındır, onun sevgisidir!

Конец формы

Bir azdan qapı döyüldü, gələn Nemət idi. Əlləri dolu idi. Arxasınca da əlində böyük dolu çanta olan tibb bacısı da gəlmişdi. Səhər Nemətdən xahiş etmişdim ki, gələndə yolunu emalatxanadan salsın, mənim rəsm əşyalarımı gətirsin, burada da çəkim. Sağalıb klinikadan çıxandan sonra möhtəşəm yeni sərgi açacağam. Və bu sərgi başqa sərgilərdən tamamilə fərqli olacaq…

MÜƏLLİF

İnsan ən çox sevilmək istədiyi yerdə sınar. Çünki sevgi – sadəcə bir hiss deyil, eynilə bir güzgü kimidir: qarşındakı insanda özünü görərsən. Amma o güzgü bəzən sənə gözəlliyini yox, çatlarını göstərər. Əl çatmayan yanlarını, tamamlanmayan cümlələrini, uşaq vaxtından içində daşıdığın boşluqları... Sevgi insanı bütöv etmir – əksinə, insanı öz yarımçıqlığı ilə üz-üzə qoyur. Sevgi insanı tamamlamır – insanı özü ilə qarşılaşdırır.

Bəzi insanlar sevgidə ucalır, bəziləri sevgidə yox olur, bəziləri isə sadəcə sağ qalmağa çalışır. Bu, həyatın ən dərin psixoloji labirintidir.

Gülçin bu qədər ağır iztirablardan sonra sağ qalmışdı. Amma o, artıq əvvəlki Gülçin deyildi, ola da bilməzdi. İnsan ən çox öz içindəki sadəlövhlüyün ölümü ilə dəyişir. Artıq heç kimə bütünlüklə güvənmir, heç nəyi tam qəlbində yaşatmır, yaşada bilmir. Çünki bəzi qadınlar dəlicəsinə sevildikdən sonra tərk ediləndə böyüyürlər, müdrikləşirlər.

Yalçın sevginin qiymətini anlayanda, artıq gec idi. Onun gecikmiş sevgisi artıq iki qadına peşmanlıq gətirmişdi. Ən çox sevdiyimiz insanlardan ayrılandan sonra ağlımız başımıza gəlir, onların yoxluğu bizi dəyişir.

Nemət isə hələ də sevilməyi gözləyir. Budaqları günəşə doğru uzanan nəhəng bir ağac kimi... Toxunmadan, sahib olmağı istəmədən sadəcə sevir və dəstək olur. ... Bəzən sevgi çox şey istəmir. Sadəcə var olmaq, sarsılan bir insanın yanında sükutla dayanmaqdır. Ancaq gözləmək ağır yükdür, nə ata bilmirsən, nə də daşımağı bacarmırsan.

Nilufər isə sevilməyən qadınların təmsilçisidir. Bir qadının sevgisiz bir evdə yaşaması içində tənhalığın yavaş-yavaş buz bağlamasıdır. Bədən toxunuşla deyil, duyğuyla canlanır. Sevilməyən qadın zamanla özü-özünə yadlaşır. Nilufər hətta Yalçından Gülçinin kim olduğunu öyrənməyə də çəkinir. Ona görə ki, ortaya böyük bir sevginin çıxması ilə özünün heç sevilmədiyi həqiqəti ilə üz-üzə qalmasına dözə bilməyəcək...

Əslində, biz hamımız bu romanın qəhrəmanlarıyıq. Biz həyatımızın müəyyən dönəmlərində nə zamansa sevməyi bacarmayan, hiss etdiyini ifadə edə bilməyən, ürəyini qorumaq üçün onu qapatmağı öyrənən, sevgidən uzaqlaşan insanlar olmuşuq. Hər birimiz bir nöqtədə yanılırıq: sevginin yetəcəyini, anlayışın həmişə qalib gələcəyini, zamanın bizim lehimizə işlədiyini düşünürük. Ancaq həmişə belə olmur...

Çox vaxt insanlar bir-birini sevmirlər, sadəcə bir-birlərinə alışırlar. Və o alışqanlıq sevgi ilə qarışanda – insan qapalı bir dairədə ilişib qalır. Sevgi artıq azadlıq deyil, məsuliyyətə çevrilir. Zamanla o məsuliyyət bir yük olur. Və insan ən çox bu yükün altında əzilir.

Sevgi əslində bütün halları və rəngləri ilə içimizdəki ən həqiqi dəyərdir. Amma yanlış zamanda, yanlış insana, ya da yanlış şəkildə veriləndə – sevgi fəlakətə çevrilə bilər. Ən sarsıdıcı sevgi – qarşılıqsız olan deyil, qarşılığı olduğu halda yaşanıla bilməyən sevgidir. Ən böyük peşmanlıq, hiss etdiyin halda, hiss etdiyini yaşada bilməməkdir.

İnsan bəzən bir anlıq susur, amma o susqunluğun içində bir ömürlük söz gizlənir. Bəzən də bir baxış illərlə deyilməyən bir həqiqəti səssizcə söyləyir. Sevgi sözlə deyil, davranışla yaşanır. Amma insanlar çox vaxt ya danışmağı, ya da yaşatmağı gecikdirir.

İnsan yaşaya-yaşaya dəyişmir, sevdikcə və itirdikcə dəyişir.

Heç bir sevgi hekayəsinin sonunda qalib olmur, sadəcə öyrədənlər və dərs alanlar var.

İnsan ən çox sevdiyini itirdikdən sonra özünün gerçək mənliyi ilə qarşılaşır. O zaman anlayır: ən vacib sevgi – insanın özünü unutmadığı sevgidir. Məşhur bir misalda deyildiyi kimi, gedən başqasını tapır, qalan isə özünü...

Həyat - sevməyi bacaran, itirdiyindən dərs alan və özünü yenidən quran insanların hekayəsidir. Ən gözəl sevgi isə insanın özünü bütün qəbahətlərinə, günahlarına görə bağışlaya bildiyi gün başlanır. Güclü insanlar sevgi iztirablarından sınsalar da, ayağa qalxa bilənlərdir.





NEMƏT

Mən uzun illərin həkimiyəm. Mənim peşəm insan ruhunun qaranlıq, anlaşılmaz və bəzən də çıxılmaz qatlarını araşdırmaq, o dolambaclı labirintlərdə itmiş insanları yenidən işığa çıxarmaqdır. Amma bu peşənin bir lənəti də var – bəzən o labirintin içində özün də azırsan, kiminsə ağrısını yüngülləşdirmək istəyəndə öz yaralarını dərinləşdirə bilirsən. Gülçin də mənim üçün sadəcə bir pasiyent olmadı. Onunla bağlı hər görüşüm, hər söhbətim, hər seansım, hətta ona yazdığım hər dərman resepti belə mənim daxili dünyamda iz buraxır. Mən onun ruhuna yalnız bir həkim kimi deyil, bir insan kimi toxunurdum. Və bu toxunuş ondan daha çox məni dəyişdirirdi.

İlk vaxtlar buna ad tapmaqda çətinlik çəkirdim. Bəlkə də peşəkar etikasına uyğun olmayan bir şey baş verirdi içimdə, amma bu duyğunu da inkar edə bilmirdim. Mən onu sağaltmaq istəyirdim, həm də onu bu dağıdıcı məhəbbətdən qurtarmaq istəyirdim. O isə hər dəfə gözlərini mənim üzümə dikəndə, sanki mənim deyil, uzaqlardakı Yalçının üzünü görürdü. Baxışlarının dərinliyində həmişə onun silueti dolaşırdı. Mən bunu bilirdim, amma dəyişə bilmirdim.

Turqayın klinikasında onunla keçirdiyim seanslar hər dəfə mənim üçün həm peşəkar sınaq, həm də şəxsi sarsıntı olur. Gülçin danışanda, bəzən susanda belə onun düşüncələrinin harada dolaşdığını hiss edirəm.

Onun bütün varlığını Yalçına bağlı sevgi telləri idarə edir. Mənim hər sözüm, hər cümləm, onu bu tellərdən azad etməyə çalışsa da, o bağların necə möhkəm olduğunu anlamaq çətin deyildi.

İçimdə daim bir qorxu, bir səssiz fırtına ilə dolaşıram. Mən özümə nə qədər desəm də ki, Nemət, sən bir həkimsən, emosiyalarına qapılmaq olmaz, qəlbim başqa şeylər pıçıldayır. O, məni sadəcə bir həkim, dost kimi görür, amma mən onu bir qadın kimi də istəyirəm, onu dəlicəsinə arzulayıram. Mənim üçün o, çoxdan pasiyent olmaqdan çıxıb. Əslində indi kim kimin xəstəsidir bəlli deyil…

Gülçini xilas etmək istəyirdim, amma təkcə xəstəlikdən yox – onun Yalçına olan bağımlılığından, onun ruhunu zəncirə salan o sevgi dedikləri fəlakətdən.

Gecələr yata bilmirdim. Gözlərimi yumduğum anlarda belə beynimdə onun siması canlanırdı. Gülüş, baxışı və onların arxasında gizlənən Yalçın. Bəli, Yalçın – o adam ki, xəyanəti ilə bu qadını zədələmişdi, amma yenə də onun ağlından çıxmırdı.

Yalçın klinikaya gələndə mənim içimdə başqa bir tufan qopurdu. Özünü arxayın, özünə güvənən kimi göstərsə də, onun içindəki çatları, parça-parça olmuş ruhunu bir psixiatr olaraq görməyə bilməzdim. Onun gözlərində bir uşaq qorxusu vardı – xəyanət etmiş, amma hələ də bağışlanmaq ümidi ilə yaşayan bir uşağın qorxusu.

Onun bu təzadlı duruşu məni həm qıcıqlandırır, həm də qəribə bir şəkildə incidirdi. Onun gəldiyi hər gün Gülçinin də ruhən ona daha da yaxınlaşdığını hiss edirdim. Onların arasındakı bağ hələ də qırılmamışdı və mənim bu bağı istər peşəkar kimi, istərsə də bir insan olaraq kəsməyə gücüm çatmırdı. Mən nə qədər çalışsam da, nə qədər səbrlə, ustalıqla onun ruhundakı düyünləri açmağa cəhd etsəm də, Yalçın adı hər şeyi yenidən dolaşdırırdı.

Özümə bəzən sərt şəkildə xitab edirdim: "Nemət, sən psixiatr həkimsən! Peşəkarlığını itirə bilməzsən!" Amma bu sərtlik qəlbimin sızıltısını dayandıra bilmirdi. Çünki hər dəfə Gülçin mənim yanımda gülümsəyəndə, bir az yüngülləşib özünü xoşbəxt hiss etməyə başlayanda içimdə bir ümid işığı yanırdı.

Bəlkə də düşünürdüm ki, o da mənə bağlanır, o da məni anlayır. Amma sonra o işıq tez sönürdü – çünki Yalçın yenidən aramızda peyda olurdu. Mən ona nə qədər yaxınlaşsam da, o yenə də Yalçına daha çox yaxın idi. Hətta ayrılandan sonra da…

Bir axşamüstü klinikaya gəldim. Hava qəribə dərəcədə sakit idi. Klinikada adətən eşitdiyim xışıltılar, addım səsləri, xəfif danışıqlar bu dəfə yox idi. Sükutun içində qəribə bir sıxıntı vardı. Qapıçı yaxınlaşıb asta səslə dedi:

– Doktor, xəbəriniz var? Gülçin bu gün Yalçınla birlikdə çıxıb. Hələ də qayıtmayıb...

Bu xəbər məni sarsıtdı. Sanki kiminsə sərt yumruğu sinəmə dəyib nəfəsimi kəsdi. Qollarım boşaldı, sanki içimdə bir şey qopdu. Həyatımda bir səhifənin çevrilib birdəfəlik bağlandığını hiss etdim. Gözüm klinikanın qapısına dikildi. Bəlkə qayıdar, bəlkə bu, bir yanlışlıqdı – özümə bu cür təsəlli verirdim. Amma qapı açılmadı.

Gecə düşdü, klinika tədricən boşaldı. Xəstələri ziyarət edənlər evinə çıxıb getdi, palataların işıqları bir-bir söndü. Mən isə elə həmin yerdə, qapıya dikilmiş gözlərlə qaldım.

İçimdəki boşluq getdikcə böyüyürdü, qaranlıq ruhuma daha çox yayılırdı. Bir anlıq güzgüyə baxdım və orada gördüyüm adam məni qorxutdu. Güzgüdən mənə yorğun, solğun, üzü cizgilərlə dolu bir kişi baxırdı. Bu adam nə peşəkar həkimə bənzəyirdi, nə də bir sevəni xatırladırdı. Güzgüdən boylanan o adam sanki bütün məğlubiyyətləri yaşayandan sonra ölkəsinə peşman şəkildə üzüqara qayıtmış sərkərdə idi…

Bəlkə də məni ən çox incidən bu idi. Özümə səmimi etiraf etməliydim: Mən onu yalnız sağaltmaq istəmirdim. Mən onu istəyirdim. Onunla səhərlər bir yerdə oyanmaq, həyatın sadə olan hər şeyindən danışmaq, gecələr də onu qucaqlayıb yatmaq istəyirdim. Amma bütün bu istəklər içimdə boğulurdu. Çünki mən onun üçün sadəcə bir həkim idim. Mənə həyatını, düşüncələrini açsa da, qəlbini ömürlük Yalçına bağlamışdı.

Hər gecə beynimdə eyni suallar dolaşırdı: Mən ona başqa bir həyat təklif edə bilərdimmi? Yalçından daha yaxşı, daha saf bir sevgiyə layiq olduğunu ona necə sübut edə bilərəm?

Amma həqiqət çox sərt idi: Sevgi sübutla yox, hisslərlə yaşanırdı. Gülçin bütün xəyanətlərinə baxmayaraq Yalçını hiss edirdi, onunla nəfəs alırdı. Mən isə yalnız ağıl və anlayışla ona yaxınlaşmağa çalışırdım.

Bəlkə də mən də səhv etmişdim. Bir həkim kimi sərhədləri aşmışdım. Hər seans, hər dialoq məni ona bir az da yaxınlaşdırmışdı. Mən psixiatr idim, amma onun yanında bir kişi, bir aşiq kimi davranmağa başlamışdım. Mən onu qurtarmaq istəyirdim – bəlkə də əvvəlcə xəstəlikdən, sonra Yalçından, sonda isə öz tənha qəlbimdən.

Dəfələrlə ona zəng etdim, telefonuna zəng çatmırdı. Kor-peşman klinikadan çıxıb tənha evimə yollanıram, sabah klinikaya yenə gələcəm. Gözüm yenə qapıda olacaq. Bəlkə bir möcüzə olar, o qayıdar. Amma ömrünə bir dəfə Yalçının kölgəsi düşən qadının baxışında mənim üçün yer tapılarmı? Bu sualın cavabının “yox” olduğunu bilsəm də, ümidimi kəsə bilmirəm. Amma bir şeyi bilirəm: Gülçini sağaltmağı düşünərkən mən çoxdan həkim olmaqdan çıxıb özüm sevgi xəstəsinə çevrilmişəm…

NİLUFƏR

Yalçın axşam yenə evdə deyildi. Telefondan nömrəsini yığmaq istədim. Əllərim titrədi, amma barmağım zəng düyməsinə toxunmadı. Çünki bilirdim, cavab verməyəcəkdi. Bir aydı evlənmişik, amma o artıq ev –eşiyə sığışmır.

Telefonu divanın üstünə atıb soyuducunun qapısını açıb boş-boş içərisinə baxdım, sonra yenə bağladım. Ac deyildim, sadəcə bir məşğuliyyət axtarırdım. Bir fincan qəhvə hazırladım, mətbəxdəki geniş masanın arxasına oturdum. Divarlardan toy şəkillərimiz çərçivələrin arasından üzümə baxırdı. Yalçınla birlikdə olduğumuz, dostlarımızın üzünə təbəssümlə baxdığımız o şəkillər indi mənə yad idi. O kadrların içindəki Nilufər başqaydı. Üzü gülən, gözləri işıldayan, sevgiyə inanan bir qadın... İndi isə həmin qadın o şəkillərin arxasında itib… Sanki bu evdə yaşayan Nilufər artıq ölüb, qalan isə sadəcə kölgəsidir.

Qəhvəmi içəndən sonra pəncərənin qarşısına dikildim. Şəhərin işıqları uzaqdan bir-birinə qarışırdı. Küçələrdə həyat davam edirdi, amma bizim evdə ölüm səssizliyi hökm sürürdü. İstədim anama zəng edib hər şeyi olduğu kimi danışım, sonra fikrimdən vaz keçdim.

Artıq gecə düşmüşdü, telefon yenə lal idi. Qəlbimdə sancı kimi qopan suallar başımı didirdi: Yalçın hardadır? Kimin yanındadır? Cavabını bilirdim, amma dilimə gətirməyə qorxurdum. Bu qorxunun adı Gülçin idi.

Qapının kilidi açıldı. Zəif bir səs... Qapı ehtiyatla aralandı və Yalçın içəri girdi. Başını aşağı salmış, üzündəki ifadə soyuq və pərişan idi. Üzümə baxmadan nazik yay pencəyini çıxarıb kreslonun üstünə tulladı. Ayaqqabılarını çıxarıb yataq otağına keçdi. Addımlarında belə yadlıq vardı. Mən də səssizcə arxasınca getdim.

Yataq otağının qapısında dayanıb cəsarətimi topladım:

— Haradaydın yenə ? — Səsim incə və titrək çıxmışdı, amma içimdə bir fəryad boğulurdu.

Yalçın yorğun halda:

— İşdəydim...

Boğazımdakı düyünlə çarpışa-çarpışa sözlər dodaqlarımdan qopdu:

— Yalandır! Mən bilirəm haradaydın! Gülçinlə idin, eləmi? Mənə artıq yalan demə... Sən yuxuda da hər gecə onun adını sayıqlayırsan!

Yalçın sərt şəkildə dönüb mənə baxdı. Baxışlarında qəzəb vardı. Eyni ötkəmliklə dedi:

Bir də Gülçin haqqında heç nə danışma və heç nə soruşma! O səndən əvvəl həyatımda vardı! İndi isə sən mənim arvadımsan və sənin bu cür danışmağını, mənimlə dava eləməyini istəmirəm!
Titrək səslə özümü saxlaya bilmədim:

— Qısqanıram! Çünki başqa bir qadını düşünən, onun adını sayıqlayan bir kişiylə yaşayıram! Necə sakit olum? Mən qadınam, arvadınam, amma sənin üçün sadəcə evdə qalan bir kölgəyəm.

Bir anda Yalçının səbri daşdı:

— Hə, Gülçini sevirəm, amma unutma, səninlə evlənmişəm, sənin yanındayam!

Deyilən sözlər bıçaq kimi sinəmə sancıldı.

Onu sevirdinsə, elə onunla evlənəydin, mənimlə niyə evlənirdin?!
Yalçın gözlərini məndən qaçırıb cavab vermədən yatağa uzandı, üzünü çevirdi.

Hirsimdən bütün bədənim əsirdi. Neyləyəcəyimi bilmirdim. Heç vaxt belə əsəbiləşib özümdən çıxan da deyildim, bilmirəm indi mənə nə olmuşdu, sanki son günlərdə çox emosional, həssas olmuşdum, özüm də bimirdim niyə… Bu ev mənim üçün bir qəbirə çevrilmişdi.

Yalçın kürəyini mənə çevirib uzanmışdı.

Özümü pis hiss edirdim, əvvəllər heç vaxt belə olmamışdım. Gözlərimi yumdum. Öz-özümə pıçıldadım: "Bəlkə yuxuya getsəm, qəlbimin ağrısı azalar..." Amma bilirdim ki, sabah da bu ağrı ilə oyanacağam…





GÜLÇİN

Yalçına nə qədər özümü laqeyd göstərsəm də, onu görməyə çıxmasam da, hər gün axşamçağı gözüm istər-istəməz klinikanın qapısına zillənir. Qəlbimdəki o izahsız narahatlıq bitmək bilmir. Bir tərəfdən özümü müalicəyə və klinkada çəkdiyim tablolara kökləməyə çalışsam da, digər tərəfdən ürəyim səssizcə, inadcıl bir uşaq kimi yalnız Yalçının adını pıçıldayır. Mən də artıq bu səslə mübahisə etmirəm.

Sözün açığı, içimdə bir ümidin solğun işığı var, nə qədər danmaq istəsəm də, onun varlığını, qəlbimdəki izini danmaq mümkün deyildi.

Yalçının yoxluğu məni boş bir qəfəsə döndərib. Elə bil ki, ruhumun içi oyulub, içimdə mənə məxsus olan bütün səs, rəng və işıqlar onunla birgə çıxıb gedib. Sağalmağa doğru gedirmiş kimi görünsəm də, məni tamamlayan, bütöv edən önəmli bir parçam sanki itib.

Gecələr tək qalanda üzərimə zireh kimi çəkdiyim süni sərtlik ovulub tökülür. Düşüncələrim yenə Yalçına dönür, yenə onun sözləri, gülüşü, baxışları ətrafımda fırlanır. Axı onu necə unudum? Axı ürək avtomat qurğu deyil ki, düyməsinə basıb susdurasan.

Bütün bu qarışıqlığın, daxili çırpıntının içində Yalçından uzun bir mesaj gəldi. Sətirlərindəki səmimiyyət, peşmanlıq, bir də o möhkəm, qətiyyətli "Səninlə bir ömür keçirmək istəyirəm" sözləri qəlbimin soyuq, sərt buzunu əridib onu ardı-arası kəsilməyən göz yaşlarına çevirdi.

Bilirdim ki, bir gün içindəki sevgiyə məğlub olub hiss etdiyi hər şeyi yazacaq. Amma bu qədər səmimi olacağını təsəvvür etməzdim: "Gülçin...
Sənə ürəyimin duyğularını hansı rəngdə yazım bilmirəm... Hansı rəng məni sənin gözündə əfv edər, məni bağışlada bilər? Axı sən elə bir rəngsən ki, sənə söz tapmaq da çətindir... Mən səni sevdiyim qədər heç kimi sevməmişəm, sevməyəcəyəm də. Mən indi dəqiq bilirəm və qərara gəlmişəm. Mən səninlə bir ömrü bölüşmək istəyirəm. Səninlə səhərləri bir yerdə açmaq, gecələri sənin gözəl varlığında itib yox olmaq istəyirəm. Bilirəm, böyük səhv etmişəm. Hər kişinin səhvi olur, amma mənim peşmanlığım bir ömürlükdür. Bundan sonra yalnız bircə şey istəyirəm, sənin əlindən tutub yarımçıq qalmış hekayəmizi sona çatdırmaq… Sənə ehtiyacım var, Gülçin. Sən olmadığın günlərdə həyatın rəngi solur, nəfəsim çatmır boğuluram, yaşamıram. Mənim həyatımın göy qurşağı yalnız sənin rənglərinlə tamamlanır. İcazə ver, bundan sonra həyatımızın yarımçıq qalan tablosunu birlikdə tamamlayaq. Həyatını yenidən rəngləndirmək üçün mən həmişə buradayam. Əgər çıxıb bircə dəfə gözlərimə baxsan, orada yalnız özünü görəcəksən. Səni bütün varlığıyla sevən Yalçın."

Mesaj məni muma döndərmişdi. Gözümdən sel kimi yaş axıb yanaqlarımı yuyurdu. Pəncərədən baxdım, klinikanın bağında gözdən uzaq skamyada ağacların kölgəsində əyləşmişdi. Daha dayana bilmədim, saçlarımı düzəldib, əynimdəki qara donu dartışdırıb sahmana salıb klinikanın bağına çıxdım. Məni görəndə elə bil Yalçını elektrik vurdu. Hövlnak yerindən qalxıb mənə doğru gəldi. Baxışlarımız görüşdü. Bir insanın gözlərində bu qədər istilik, bu qədər ehtiyac və bu qədər həsrət necə yerləşə bilərdi? Bir-birimizi möhkəm qucaqladıq. Onun sarılması illərlə itirdiyim, axtardığım bir hissin tapılması kimi idi. Sanki bu toxunuş məni möhkəmləndirdi, içimi sevgi ilə doldurdu…

Yarım saatdan sonra elə əynimdəki qara uzun, qoluqısa incə ipək donla maşında yanında oturmuşdum. Şıxov tərəfdə yerləşən “Min bir gecə” istirahət mərkəzinin həyətində yeni tikilən akvaparka doğru istiqamət almışdıq. Gecəyə qədər hovuzda əylənib gecə isə orada dəniz sahilində kamp qurub birgə qalacaqdıq. Biz çatanda günəş çoxdan qüruba ensə də, hava hələ qaralmamışdı. Yeni tikilmiş bu akvapark çox gözəl, səliqəli, zövqlü və təmiz idi. Hovuzun büllur kimi şəffaf suyunda kənardakı rəngbərəng işıqlar bərq vururdu. Adam çox idi, amma mənə elə gəlirdi ki, həmin məkan sadəcə bizə məxsusdur. Yalnız biz varıq, qalan hər kəs, hər şey bulanıq və uzaq idi. Mən o axşam bilərəkdən incə qara ipək paltarımı soyunmadan suya girdim. Hiss edirdim, bilirdim ki, Yalçın baxır, baxışlarında ehtiras, sevgi vardı, ən çox da uzun zamanların həsrəti vardı.

Gecə uzandıqca insanlar azaldı. Hovuzun kənarında şezlonqda yanaşı uzanmışdıq. Saçlarım suyun ağırlığından kürəyimə yapışmışdı. Üşümürdüm, çünki Yalçının baxışları bədənimdə ocaq kimi yanırdı. Əlimi tutdu. Əlinin tanış istiliyi bədənimə yayıldı.

Gülçin, səni itirmək istəmirəm. Səninlə bir ömür keçirmək istəyirəm. Nilufəri sevmirəm... Hətta bilmirəm onunla axırımız necə olacaq, - dedi və gözlərini qaçırmadan gözlərimin içinə baxdı.
Bu sözlər həm ümid, həm də ağır bir yük kimi qəlbimə düşdü. İstədiyim, arzuladığım bir etiraf idi. Amma nə fayda ki, ürəyimin bir küncündə Nilufərin kölgəsi dayanmışdı. Yalçının həyatında başqa bir qadının olması, onun da ərindən təbii gözləntilərinin olması fikri vicdanımı sızıldadırdı. Bilirdim, o qadın da sevilmək istəyir. O da gözləyir, ümid edir. Və bir qadın kimi ona da haqq qazandıra bilirdim. Biz qadınlar bu hissi, bu ehtiyacı yaxşı tanıyırıq. Adlarımız, sifətlərimiz fərqli olsa da, sevilmək istəyinin kədəri eynidir.

Amma o an heç nəyi düşünmək istəmirdim. Yalnız Yalçının varlığını, qucağını, nəfəsini hiss etmək istəyirdim… Hovuza atıldıq. Ətrafda heç kim qalmamışdı.

Dodaqlarımız birləşdi. O gecə sadəcə bizim idi və mən Nilufər haqqında düşüncələri bu gecənin içinə buraxmaq istəmirdim… Qorxularımı, tərəddüdlərimi bir kənara qoyub başımı onun sinəsinə söykəmişdim. Bütün yanlışlarına, bütün yarımçıqlığına, həyatımızdakı düz olmayan xətlərə baxmayaraq mən onu dəli kimi sevirdim...

Həmin gecə qaranlıq deyildi. Suyun şəffaflığı kimi aydın, işıqlı, rəngli bir gecə idi. Amma səhər yenə də bütün reallıqlar qapımı döyəcəkdi. Nilufərins varlığı, Yalçının qərarsızlığı... Amma mən bu gecəni qadın kimi yaşamaq istəyirdim. Çünki bəzən insan gələcəyi düşünmədən, sadəcə bir anın həqiqətinə sarılmaq istəyir…

Bu unudulmaz gecə mənə bir şeyi öyrətdi: Sevgi hər zaman sadə deyil. Sevgi bəzən günah kimidir, bəzən də günahsız bir ehtiyac. Mən isə bu hissin içində həm günahkar, həm də bəraətliydim. O gecə içimdə həm qadın, həm də insan olaraq yeni bir doğuluş başlamışdı. Və mən indi də bilmirəm, bu doğuluş məni hara aparacaq. Amma bir şeydən əminəm: Yalçının qollarında ikən dünya bütün günahları ilə belə gözəldir…

YALÇIN

Son günlər hər gün yolumu Gülçinin müalicə olunduğu klinikadan salıram. Hər addımda düşüncələrim eyni sualın ətrafında dönür: "Gülçin məni bağışlayacaqmı?"

Bəlkə də bu sualı yüz dəfə özümə vermişdim, amma cavab hələ də qaranlıq idi. Gülçini itirmək qorxusu içimi vəhşi yırtıcı kimi gəmirirdi.

Sərt görünüşüm, soyuqqanlılığım, guya ki, kobudluğum – hamısı bir pərdə idi, arxasında isə sadəcə onu istəyən, ondan başqa heç kimi düşünə bilməyən bir ürək gizlənirdi. Ən çox da narahatlığım onun terapisti Nemətlə bağlı idi. Mənə elə gəlirdi ki, o hündürboy əclaf onu mənim əılimdən almaq üçün hər yola əl atır.

Klinikanın bağında gəzişdikcə içimdəki ümidsizliklə ümid savaşırdı. Bəlkə bu gün danışarıq, bəlkə bu gün gözləri bir az da olsa yumşalar, bəlkə bircə dəfə "bağışlayıram" deyər...

Həmin axşamüstü qərar verdim ki, ona səmimi bir mesaj yazım. Sözlərlə ürəyimi açım, hisslərimin ağırlığını, peşmanlığımı ifadə edim. O səmimi mesajım sehr kimi işlədi və möcüzə yaratdı. Bir azdan sonra Gülçin palatasından çıxıb baga – mənə sarı gəlməyə başladı.

Mesajı göndərəndə əllərim əsirdi. Ürəyimdə min sual, min şübhə vardı. Gülçini görəndə zaman bir anlıq dondu. Onun gözlərində dərin bir qərarsızlıq, amma eyni zamanda yumşalmış bir baxış vardı. Yavaş addımlarla yaxınlaşdı. Qolumu uzatdım, o isə tərəddüd etmədən boynuma sarıldı. İncə bədəni titrəyirdi, illərlə içində yığdığı ağırlıq sanki bu qucaqlaşmada əriyirdi. Mən onu möhkəmcə qucaqladım və pıçıltı ilə dedim:

"Gəl, gedək burdan... Hər şeyi unudaq."

O axşam onu Şıxovda yerləşən “Min bir gecə” istirahət mərkəzinə apardım. Yeni tikilmiş akvapark göz oxşayırdı. Geniş və təmiz hovuzun ətrafında yumşaq instrumental musiqi səslənir, Gülçinin sevdiyi türk mahnıları bir- birini əvəzləyirdi. İşıqların sudakı əksi hər şeyə fərqli bir ab-hava qatırdı.

Hovuzun kənarında şezlonqda uzanıb ona baxırdım.

Əvvəlcə o da yanımdakı şezlonqda uzanıb gözlərini yummuşdu. Sonra bir neçə dəqiqəlik arxasını mənə tərəf çevirib sağ böyrü üstə uzandı. Onun mütənasib vücudunu, yumru çiyinlərinə səpələnmiş saçlarını, yanpörtü uzandığı üçün armudu xatırladan yanlarını , incədən incə belini və insanın damarda qanını cuşa gətirən gözəl əndamını bu şəkildə seyr etmək həyatımın ən gözəl anı idi. Sonra yenidən arxası üstə uzandı, düşüncəli şəkildə çevrilib mənə baxdı. Bir neçə dəqiqədən sonra qalxıb sakitcə, əynindəki incə, qara ipək paltarında suya girdi. Onun çılğınlıqlarına alışmışdım, ona görə bu hərəkəti də məni təəccübləndirmədi. Bir az üzdükdən sonra su pərisi kimi hovuzun pilləkənlərindən yapışıb sudan çıxdı. Qara ipək islanıb bədəninə yapışmışdı. Qarşımdakı mənzərə valehedici idi. İslanmış ipək parça onun bədəninin hər incə xəttini ortaya çıxarmışdı. Dolğun döşlərinin ucları parçanın altında daha da dikəlmişdi, qabarıq görünürdü, bu görüntü ağlımı aldı. Belinin incəliyi, ayaqlarının zərif xətləri, budlarının yuvarlaq forması, budlarının arası ilə uzanıb gedən incə xətt, göbəyinin paltardan bilinən valehedici çökəyi hovuzun ətrafındakı işıqda qiymətli bir tablo kimi gözümün önündə canlanırdı. Saçları üzünə yapışmışdı. Çoxdandır onunla ola bilməməyimin həsrətindən və ehtirasın təsirindən özümü saxlaya bilmirdim, həm ondan ötrü ölürdüm, amma həm də onun bu görüntüsünü qısqanırdım. İstəyirdim məndən başqa heç kim bu qənirsiz gözəlliyi görməsin… Gecə keçdikcə hovuz tənhalaşdı, adamlar çəkildi. Hovuzdan çıxıb yaxınlıqda dəniz sahilinə endik... Orada narıncı kamp çadırımızı qurduq. İslanmış qara donu ilə sudan çıxıb tavanı şəffaf olan çadıra gəldi. Onu qucaqladım, yanaşı uzandıq. Göydə ulduzlar sayrışıb bir-birinə göz vururdu. Qulağına pıçıldadım: “Bu gecə bizimkidir, səninlə bu ulduzların altında, bu dənizin sahilində dəli kimi sevişmək istəyirəm”. İslanmış ipək paltarı bədəninə yapışmışdı. Donu döşlərinin formasını, qabarıq uclarını, incə belini, dolu baldırlarını açıqca göstərirdi. Hər addımında paltarı sanki bədəni ilə danışırdı. Qara ipək donunu bir göz qırpımında parçalayıb əynindən çıxardım. Ehtirasla pıçıldadı:

"Yalçın, bu gecə dünyanı mənə unutdur... Bu gecə yalnız biz varıq, sən və mən…”

Bu sözlər içimi alovlandırdı. Qarşımda ulduzların işığında su damcıları ilə bəzənmiş bir bədən dayanmışdı. Əndamı sanki su və işıqdan yoğrulmuşdu. Bədəninin hər əzasına toxunduqca ehtirasla, çılğınlıqla titrəyir, qıvrılır, inildəyir, sanki hər hüceyrəsində fırtına qopurdu. Vücudumun hər yerini çılğın öpüşlərə qərq edirdi və məni göylərə qaldırırdı. Hər toxunuşumla onun içindəki ikinci qadın olmanın ağrısını azaltmaq istəyirdim. O gözlərini yumur, pıçıltı ilə "Sənə aid olmaq istəyirəm, ancaq mənə aid ol…" deyirdi.

Mən də cavabımda: “Mən onsuz da ancaq səninəm, mənim üçün yalnız sən varsan… Bir də məndən ayrılma, məni tək qoyma… "

Bu gecə təkcə bədənlərimiz deyil, ruhlarımız da qovuşmuşdu. Və mən bilirdim ki, bizi bundan sonra ancaq ölüm ayıra bilər…