
– Bu ağac da yaşlanıb, amma barından qalmayıb, – dedi asta səslə.
Elə bu zaman həyət uşaqların səsi ilə doldu. Həsən, Kənan, Bilal, Səccad, Sevinc, Zeynəb və Məhəmməd bir-birinə qarışmış halda qaçırdılar. Hərəsi babasının yanına birinciliklə çatmaq istəyirdi. Onların səsi Bilal babanın qulaqlarına musiqi kimi gəlirdi.
– Baba, bu dəfə ən böyüyü mənimdir! – deyə Həsən gülərək uzandı.
– Yox, baba, sən keçən dəfə mənə az vermişdin! – deyə Zeynəb zarafatla söylədi.
Bilal baba gülümsəyib səbəti onlara tərəf tutdu:
– Barın böyüyü də, kiçiyi də eynidir, balalarım. Əsas odur ki, ağacın sevgisini dadın.
Sonra o, ağacın kölgəsində oturdu. Uşaqlar bir-bir payını alıb onun ətrafına yığışdılar. Günəş yarpaqlardan süzülür, Bilal babanın ağ saqqalına qızılı bir işıq salırdı. O işıq elə bil bütün həyətin havasına sakitlik gətirirdi.
– Bilirsiniz, – dedi baba yavaş səslə, – insan ağac kimidir. Kökü torpaqdadır, budaqları göyə uzanır. Amma meyvəsi – onun qəlbidir. Əgər qəlbini sevgi ilə sulasan, heç vaxt qurumaz.
Uşaqlar sükutla onu dinləyirdilər. Həsən babasına baxıb gülümsədi:
– Bəs sənin meyvən nədir, baba?
Bilal baba baxışlarını uzağa dikdi, sonra sakitcə cavab verdi:
– Mənim meyvəm sizsiniz.
Bu sözlər o qədər sadə, amma o qədər dərin idi ki, sanki ağacın yarpaqları belə titrədi. Uşaqlar bir-birinə baxıb gülümsədilər. Bilal baba da onlara baxdı və yenə o tanış təbəssüm üzündə canlandı — ömrün mənasını içində daşıyan bir təbəssüm.
O təbəssüm nəvələrinin yaddaşına elə həkk olundu ki, zaman keçsə də silinməyəcək.
Bu məqamda Bilal baba xoş təbəssümlə üzünü nəvələrinə tutdu və dedi - Nəvələrim,unutmayın ki,“İnsanın ən böyük mirası övladına verdiyi sevgidir.”
Bəhram Bilaloğlu