Vətən üçün canından keçən, vətən üçün yaralanan insanların ailəsinə dəstək olmaq, dayaq durmaq, əlindən tutmaq hamımızın borcudur, xüsusən də dövlətin və onun qurumlarının. Bu gün bir şəhid ailəsi borc məngənəsində sıxılırsa, bir yaralı ailəsi yeməyə çörək tapmırsa, bu, bizim hamımızın günahıdır. Amma bu gün bir yaralı hərbçinin həyat yoldaşına “mənə görə olmayıb ki, neyləyim” deyilirsə…

Tanımadığım bir nömrədən zəng gəldi:

— Salam, sizi hərbçi yoldaşı narahat edir. Çox çətin vəziyyətdəyəm kömək edin. Ümidim tək sizədir. Eşitdim, siz hər şeyi olduğu kimi yazırsınız. Yoldaşım aprelin ikisindən yaralıdır, komadadır, adı heç yerdə çəkilmir. Üç uşaqla qalmışam ortada. Heç kimim yoxdur. Bir yoldaşım vardı, onun da vəziyyəti çox ağırdır.

Gizir Tağıyev Rahim Qara oğlu 10 noyabr 1979-cu ildə anadan olub. Həyat yoldaşı Əsədova Vüsalə zəng edəndə bildirdi ki, həyat yoldaşının vəziyyəti yaxşı deyil. Amma yaralı gizirin adı heç yerdə çəkilmədiyi üçün, qadını heç kim qəbul etmir, yoldaşının ağır yaralı olduğunu deyəndə isə, heç kim onun yoldaşını tanımır.
“Mənə görə yaralanmayıb ki…”
“Yoldaşım Rahim 1998-ci ildə Şəki şəhərindən hərbi xidmətə çağırılıb. Həmin il aprelin 12-dən hərbi xidmətə başlayıb. 1999-cu il yanvarın 15-dən müdavim kimi, sonra isə tank komandiri vəzifəsində xidmət edib. Yoldaşım Şəki şəhərində qeydiyyatdadır. Amma ailə həyatı qurandan sonra Mingəçevir şəhərində yaşayırıq. Burada ipoteka ilə ev götürmüşük və mən 3 uşağımla burada yaşayıram”, — deyir Vüsalə.

Həyat yoldaşı Rahim aprelin 2-də başından ağır qəlpə yarası alıb: “Xəstəxanadadır, çox ağır xəstədir. Yanına gedib-gəlirəm. Çox əməliyyat olunub. Həkimlər mənə ümid də vermirlər. Dünən yenə (28 may —red) əməliyyat olunub, başından su çəkiblər”.

Hərbçi xanımının sözlərinə görə, uşaqlar atalarını istəyirlər: “Aparmışdım atalarını görməyə. Həkimlər icazə vermirlər görüşməyə. İstəmirəm, uşaqlar atalarının üzünü unutsunlar.
Hospitalda Xəyal adlı həkim tanıyıram, yoldaşım haqqında o, mənə məlumat verir. Həkim deyir, “əlimizdən gələni edirik”. Amma iki aya yaxındır ki, komadadır. Bəlkə başqa ölkəyə göndərilsin və ya başqa yerdən həkimlər gətirsinlər. Amma nə olar, onu bizim üçün ayağa qaldırsınlar”.

Xanımı Rahimlə sonuncu dəfə müharibədən 2-3 saat əvvəl danışıb. Aprelin ikisi günorta saatlarında isə Tərtər istiqamətində yaralanma xəbərini alıb. Ailənin ipoteka krediti, həmçinin “Dəmirbank”a ayrıca krediti var: “Yoldaşım hər bir işi özü gördüyü üçün, ancaq bu borcların olduğunu bilirəm. Amma nə qədər borc var, bilmirəm. İpoteka üçün ərizə yazmışam.
“Dəmirbank”la isə əlaqə yarada bilməmişəm. 3 övladım var. Onlar məktəbə gedir. Hər gün aparıb-gətirirəm, Bakıya gəlməyə nə pulum, nə vaxtım olur. Üç uşağı saxlaya bilmirəm”.

“Qonşuların maddi köməyi ilə icra hakimiyyətinə getdim. Orada bir vəkil vardı, adını bilmirəm. Gedib yaxınlaşıb dedim ki, yoldaşım yaralanıb, dolana bilmirəm, mənə kömək edin. “Məndən ötrü etməyib ki…” cavabını verdi. Mən ağlaya-ağlaya çıxdım icra hakimiyyətindən”, — deyir Vüsalə.

Sonra icra başçısı özü onu çağırır: “Getdim. Yoldaşım Şəkiyə qeydiyyatda olduğuna görə, ona Şəkidən 500 manat məbləğində yardım göndərildi. Sonra heç nə… Qapını da tanımırlar. Mənim uşaqlarım kimsəsiz kimidir. İstəyirəm uşaqlarım özünü kimsəsiz hiss etməsinlər. Yanımızda olsunlar. Bilmirəm, borclarımız necə olacaq. Deyirlər borclar dondurulacaq”.
“Mənə görə yaralanmayıb ki…”
Vüsalə xanım özü də xəstədir. Hər gün iynə vurdurur. 14 yaşlı qızı isə atasının xəbərini eşidəndən sonra xəstələnib. Vüsalə xanım haqlı olaraq şikayət edir, düşdüyü vəziyyətdən, yoldaşının vəziyyətindən, uşaqlarının vəziyyətindən, yaşadığı sıxıntılardan: “Niyə mənim uşaqlarım kimsəsiz olmalıdır? Niyə heç kim yanımızda deyil? Niyə mənim yoldaşımı heç kim tanımamalıdır? Mənim yoldaşım vətən üçün döyüşüb. Niyə onun uşaqlarına qəhrəman övladı kimi yanaşılmamalıdır? Yoldaşım haqqında heç kim heç nə bilmir. Rahim həyatının 18 ilini hərbiyə həsr edib. İki ili qalmışdı təqaüdə çıxmağa. Hər zaman işi ilə fəxr edirdi. Deyirdi ki, “mən işimi çox sevirəm”. Çox mehriban adam idi. Hər zaman deyirdi ki, “Şuşaya bayrağımızı mən asacağam”. İndi xəstəxanın ən ağır xəstəsidir”.

“Bu insanın sol beyni, kəllə sümüyü dağılıb. Həkimlər deyirlər ki, ayağa qalxsa da, hərəkət orqanları işləməyəcək. Bu insan ayağa qalxsa da, işləyə bilməyəcək. Kreditlər dondurulsa, nə olacaq? Heç olmasa kreditlərimi bağlasınlar. Atam rəhmətə gedib, qardaşım yoxdur. Bir anam var, o da təqaüdlə dolanır. Mənim heç kimim yoxdur, qalmışam 3 uşaqla borc içində tək-tənha”, — danışır həmsöhbətim.
“Mənə görə yaralanmayıb ki…”
Vüsalə, sadəcə onu başa düşmələrini xahiş edir: “Uşaqlarımın atasını ayağa qaldırsınlar. Uşaqlar onun üzünə həsrət qalıblar. O, vətənə görə yaralanıb. Xahiş edirəm Prezidentimizdən, Mehriban xanımdan, yoldaşım Tağıyev Rahim Qara oğlunun səhhəti ilə yaxından maraqlansınlar. Uşaqlarımın atasız qalmasını istəmirəm”.

Rahim Tağıyevin 3 övladı var: Ülkər, Nihat, Nicat. Uşaqlar atalarının yolunu səbrsizliklə gözləyirlər. Və bir hərbçi yoldaşı haray çəkir.

O hərbçi ki, ömrünün 18 ilini vətənə xidmətə həsr edib. O hərbçi ki, vətəni uğrunda yaralanıb, 2 aydır ki, ölümlə mübarizə aparır. Amma uşaqlarını başsız qoymaq istəmir. Odur ki, hər ağır keçən günə rəğmən həyatdan əlini üzmür. Yaşamaq istəyir.

Yaşamaq üçün isə ona daha güclü müalicə lazımdır. O hərbçinin 3 uşağı iki aydır, sıxıntı içində yaşayır. Atalarını itirmək qorxusu, maddi sıxıntılar, təklik və saysız hesabsız borclar…

Düşünürəm ki, Vüsalə xanımın harayını aidiyyatı qurumlar eşidəcək. Canını vətən üçün fəda edən bir hərbçinin borcları bağışlanacaq. Düzdür, əvvəlki sağlığına qovuşmasa da, Rahim Tağıyevin Prezidentin nəzarəti, həkimlərin səyi ilə həyata dönəcəyinə ümid edirik.(sputnik.az)